12 december - Genieten

We hebben het ziekenhuisleven weer omgeruild voor het 'normale' leven. Lizzie is afgelopen zaterdag ontslagen uit het Sint Jansdal. Een week antibiotica volgens het protocol en geen koorts meer. Ondanks dat Lizzie 5 dagen in een box moest blijven zijn we best verwend door de verpleging, dus deze opname was in vergelijking met de vorigen 'goed te doen'.

Eenmaal thuis dook Lizz direct weer bovenop haar Playmobile Kinderziekenhuis. Alsof ze niet weg geweest was. We merken bij zo'n thuiskomst maar weer al te goed dat een week van huis grote impact heeft op je gezinsleven. De verhoudingen tussen de aandacht van papa, mama en de zusjes is op zo'n moment compleet zoek, en als je dan weer thuis bent heeft dat weer even tijd nodig om te herstellen.
Binnen no time slaat de vlam in de pan en heb je 2 compleet 'uithunplaatgaande' kinderen. Na 3 keer ben je dit helemaal zat en zet je puur voor je eigen rust de tv maar weer aan. In je achterhoofd weet je dat ze teveel tv kijken, maar een klein stemmetje zegt steeds dat we dat wel aan gaan pakken als Lizzie weer beter is, whenever that may be....

Lizzie moet bijvoorbeeld ook wennen om dingen weer alleen te doen. Zodra we thuis zijn moet ik elke keer mee naar de wc. Waarom en wat ik er moet doen weet Lizz ook niet, maar "zo was het in het ziekenhuis ook, dus hier kom je ook maar naast me staan mam!"

Maar bovenal is thuiskomen toch genieten. Je eigen douche, bed, bank, koelkast...noem maar op. Je eigen baas weer zijn, je andere meisje echt kunnen knuffelen in het i.p.v. de virtuele knuffel via Skype, niet steeds alles hoeven vragen, bellen zonder op je hoede te zijn of er verpleging aankomt (in het Sint Jansdal mag je niet bellen, want dat zou storing geven op de sonde- en de infuuspomp...túúrlijk!), zelf weten wanneer je opstaat, je bed onopgemaakt laten liggen(doe ik nooit, maar toch), zelf je avondeten kiezen, weer naar een normale tv kijken zonder oordopjes, Youtube en Uitzending gemist kunnen kijken op IPad, je kleren weer uit de kast pakken i.p.v. uit die eeuwige weekendtas...en ga zo maar door.

Lizzie had in het ziekenhuis gevraagd of wij ook een kerstboom kregen. Daarom had ik haar beloofd dat we bij thuiskomst de boom op zouden zetten. Tsja, en dat moet je eens doen als je het complete kerstgevoel maar nergens kan vinden. Andere jaren zorgde ik er altijd voor dat ik vrij was in december. Huis gezellig maken, kaarsjes, muziekje, liefst een beetje sneeuw en ijs, hapjes en snapjes..ik was er wel voor in.
Nu zie ik de boom staan en het doet me helemaal niks. Ik kan me niet verheugen op gezellige dagen met het gezin en de familie. Volgende week weer een hele snertweek in dat stomme snertziekenhuis! Dat is het enige waar ik aan kan denken. Hopend dat er niks geks gebeurt anders zitten we er ook nog eens met kerst.
Gelukkig hebben we vanmiddag gehoord dat Lizzie uit aplasie is, als ze dat woensdag nog steeds is gaat de kuur van de 19e in ieder geval door en zijn we de 23e 's avonds weer thuis. Pffiewww...vingers crossed!

Lizzie's idee van een mooi versierde boom...
Leuk bedacht, maar wordt wel een confronterend boompje zo..Toch maar gewoon ballen erin gedaan..

Woensdag mogen we toch nog even naar AMC (stel je voor.. je zou er eens een week niet zijn), voor een gesprek met de oncoloog. We zullen dan meer te horen krijgen over de geplande stamceltransplantatie en de High Dose chemo kuur die ze in februari zal krijgen. Hopelijk verder geen 'gekke' nieuwe ontwikkelingen...