24 december - Kerst met een deukje

Het is kerstavond 2012. De kinderen liggen inmiddels op bed en wij gaan een rustige avond thuis tegemoet.
Vorig jaar was dat heel anders. De kuur die Lizzie kreeg viel precies tijdens de kerstdagen en zo waren we deze dagen op F8noord in het AMC.
In totaal waren er 6 kinderen. 3 In de de boxen en 3 op kamer 210, beter bekend als de peuter/kleuterzaal.

Eerst op 23 december waren het maar 2 kindjes, Lizzie en Danylo. Lekker rustig. Iets later kwam er nog heel schattig klein meisje bij, in een snoes van een tijgerpakje. Hoe schattig ze ook leek, het was direct gedaan met de rust. De kleine dreumes was niet verheugd met het feit dat ze weer in het ziekenhuis was en weer witte jassen om haar heen had. Dat liet ze weten, en hoe!
Nooit gedacht dat een klein meisje zo kon schreeuwen, tot wanhoop van haar moeder. Later belde Joost, hij schrok van het geluid op de achtergrond en zei dat ik om een box moest vragen. Maar alleen op een box met kerst is ook niet gezellig en Lizz had er al geen last meer van..ze lag te slapen met een koptelefoon op...

Later die avond, toen de gordijnen om de bedden gesloten waren werd ze wat rustiger en eindelijk leek het erop dat ze sliep. Het was stil. Ik hoorde haar moeder de zaal uit glippen om eindelijk naar huis te kunnen bellen. Het duurde niet lang voor ik wat gerommel hoorde achter het gordijn.
De kleine meid had de iPad van haar moeder van het nachtkastje gepakt, en binnen 'no time' op youtube een nieuwe aflevering van Bumba gevonden...volume op standje aller hardst. 2 jaar oud, kun je het je voorstellen?!
Het werd een kort nachtje, vooral voor haar moeder..

De dag voor kerst leek het wat beter te gaan, overdag luisterde ze graag naar Shakira's 'WakaWaka', op de iPhone van haar moeder. Haar armpjes gingen driftig heen en weer vanuit de buggy waar ze in zat.
Kerstavond kwam mijn zwager Bob kerstliedjes spelen op de piano in de speelkamer. Eerst zat ze nog in de buggy, maar al snel stond ze op en liet ze haar heupjes draaien, af en toe raakte ze verstrikt om de infuuspaal.
Het was fijn om iedereen op de afdeling even blij te zien.

De kleine mevrouw kon een draakje zijn, maar toverde uiteindelijk bij iedereen een glimlach van vertedering op het gezicht. Als haar moeder te lang met mij kletste werd ze ongeduldig, omdat duidelijk te maken kreeg haar moeder eerst een flinke pets in haar gezicht..vervolgens zette ze haar liefste glimlach op...ze had haar punt gemaakt.  Ze was de jongste op zaal, en niet een prinses...ze was de koningin. Zoals zij het wilde, zou het gaan. En we vonden het allemaal prima.
Het werd ondanks alles een bijzondere kerst, eentje die we niet snel zullen vergeten. Haar moeder en ik spraken af dat onze meiden het wel zouden redden.

Op 12 december 2012 kregen wij geweldig nieuws over Lizzie, in dezelfde week op 15 december 2012 is Yasmin overleden. Ze is maar 3 jaar geworden. Ze kreeg eindelijk de rust die ze verdiende, na een lange oneerlijke strijd.

Afgelopen zaterdag hebben we afscheid genomen van dit bijzondere meisje. Het was een heel mooi afscheid, maar het voelde hartverscheurend, wreed en hard.
We hoorden hier niet te zijn, niemand hoorde hier te zijn, we hoorden elkaar niet eens te kennen!
Toch ben ik blij dat ik deze bijzondere moeder en haar koningin in haar tijgerpakje met glitterballerina's en lipgloss heb leren kennen.

Wij vieren morgen kerst met een deukje. We zijn blij dat we thuis met elkaar zijn, nog blijer dat het zo goed gaat met Lizzie, maar zijn ook in gedachten bij een familie die het erg zwaar heeft momenteel...

12 december - SCHOON!!!

Waar 12-12-12 voor velen een onvergetelijke (trouw)datum zal blijven, zal deze datum ons ook lang bijblijven. Vandaag mochten we dan eindelijk officieel horen dat Lizzie schoon is. Wauw, en wat voelt dat heerlijk!
Eindelijk weg met die vreselijke onzekerheid omtrent die plekjes in haar longen. Aangezien de CT scan nu al 3 maal exact hetzelfde is, lijkt het onwaarschijnlijk dat het hier om tumoren gaat. Het kan gewoon niet anders dat het om litteken weefsel gaat.
Yes, yes, yes!

Lizzie zelf vond het wel oké. Maar wilde liever weten wanneer ze nou naar de schaatsbaan mocht.
Logisch. Voor haar is het zware traject in april geëindigd en kon ze weer vol gaan genieten van school en vriendinnen. Voor ons begon het pas na april. Vooral na de zomervakantie (na onze 4e vakantie van dit jaar). Toen begon ineens het 'echte' leven weer. Pittig. Ik kan niet anders zeggen. Vind het ook moeilijk om uit te leggen, maar zie het als een soort 'na-schok'.
Lizz deed/doet het super, de wereld draait door en wij stonden nog met 1 been in de kinderkankerhel, en met het andere been op het schoolplein/supermarkt/werk/sociaalleven etc.. Wennen en verwerken.
Ook een reden waarom ik niet veel geblogd heb de laatste tijd.

Nu dan eindelijk het nieuws waar we zo lang op hoopten. We weten dat het nog niets zegt over de toekomst, maar we weten wel dat onze prinses als de beste draken kan doden! En wat zijn we trots!

Farmcamps 

Sneeuwpret

Wanneer mag ik mijn nieuwe schaatsen uitproberen?!?