14 juli - Relativeren

Buiten is het bah! Joost en Jalou zijn er even tussenuit om een boodschapje te doen samen.
Binnen geeft Lizz een voorstelling aan Pop, Snuf, Piet en Kaatje. Ze heeft een dansvloer gemaakt en doet een moderne dans (heeft ze vanmorgen op tv van Angelina Balerina geleerd).
Als je haar zo ziet zou je niet zeggen dat ze gisteren weer een shot chemo heeft gehad.

Het blijft allemaal zo dubbel voelen. En dat komt ook doordat we tegenwoordig zo makkelijk via de 'social media' info verkrijgen.
Ik ben namelijk niet de enige die een weblog bijhoudt, er zijn veel ouders van zieke kinderen die een weblog bijhouden. En ik heb er nog niet 1 gelezen waarvan het kind er nog makkelijker doorheen gaat dan Lizzie. Vele opnames, operaties, hele vervelende behandelingen, meters lange kanjerkettingen, doodzieke kinderen, ouders die helemaal op zijn, nabehandelingen in Amerika en bovenal onzekerheid. Het is allemaal orde van de dag.
Als we op woensdag bij de balie staan van F8Noord kijk ik altijd eerst even op het bord om te zien welke kinderen er opgenomen zijn. Helaas staan er ook namen week na week op, zij komen dus zelden of nooit thuis.

Gisteren toen Lizz haar shotje weer kwam halen werd ze, na eerst weer een uur gewacht te hebben, even heel vluchtig nagekeken door de zaalarts. Ze nam al niet eens meer de moeite om zelf de chemo toe te dienen. Voor het eerst werd dat door een verpleegkundige gedaan.
We konden de zaalarts nog wel snel even vragen of alles echt wel werkt, want gek genoeg gaan we ons een beetje zorgen maken. Als ze zo goed bestand is tegen al die chemo's, werkt het spul dan wel?
We moesten ons maar geen zorgen maken, elk kind reageert gewoon een beetje anders.
Een beetje anders? 't Is maar wat je een beetje noemt.
Maar ze was al weer weg...
We hebben wat dat betreft nog de meeste ondersteuning van de pedagogisch medewerkers. Zij zijn er voor Lizzie, maar ook zeker voor ons en nemen ook de tijd! Heel fijn!
En ja, ik weet het, ik weet het, ik weet het, we moeten vooral niet klagen en zeuren. We moeten juist heel blij wezen dat ze zo weinig last heeft. En geloof me dat zijn we ook zeker!
En het is ook niet zo dat ze totaal geen last heeft van de bijwerkingen. Ze is wel misselijk na een kuur, heeft vaak pijn in haar kaken, is nog heel erg vermoeid, en heeft bijna geen eetlust meer.
En dinsdag had ik voor het eerst een echte pluk haar in mijn handen. Slik...
Ze is dus wel degelijk ziek van de chemo, maar zoals wij het voelen is het meer een grieppatientje tussen de doodzieke kinderen. En dat maakt dat we ons best opgelaten voelen als we weer met een vrolijk huppelende Lizzie de afdeling verlaten. Alleen de kanjerketting vertelt hoe het echt zit, maar die draagt ze natuurlijk niet om haar nek.


de kanjerketting van Lizzie


Maar goed, het zal wel in ons zitten om te blijven relativeren. Ouders van een nóg zieker kind zullen dit misschien ook wel doen, ik weet het niet.

Ik ben in ieder geval een hele blije en gelukkige moeder als ik naar de dansvoorstelling van mijn dochter mag kijken en hopelijk zullen er nog vele volgen!