22 april - Rust

Even lekker niets. Een tijdje niet geblogd en ook de andere blogs en de social media een beetje ontweken. Even geen blik geworpen in de wereld van kinder- en grote mensen ellende.
Proberen te vergeten wat er allemaal is gebeurd afgelopen jaar. Het was veel, zwaar, wreed en verdrietig.
Niet alleen wat betreft Lizz, maar ook wat we eromheen meegemaakt hebben. Van de ene op de andere dag belanden in een wereld waar je nooit in terecht wil komen, maar die je ook nooit meer los zal laten.
Af-schuw-lijk!

Nu lijkt alles weer een klein beetje gewoon te worden. We zijn inmiddels 4 weken thuis na de laatste opname. Beetje bij beetje komt er weer een beetje energie in ons gezin.
We koken weer zelf, ik ben weer gaan hardlopen, Joost sport en kitesurft wat meer, Jalou eet ineens heel goed en maakt grote sprongen in haar ontwikkeling.
Lizzie gaat bijna volle dagen naar school en nodigt ook nog eens vriendinnetjes uit om te spelen. We ondernemen steeds meer tripjes en de kinderwagen wordt steeds minder gebruikt. Ze heeft weer wimpers en haar wenkbrauwen groeien weer aan. Het haar op haar hoofd neemt de tijd helaas...het blijven een paar sprietjes.
De meiden zijn zelfs een nachtje (zonder ons!!)wezen logeren bij hun oom en tante en neefjes, die logeerden in Speelstad Oranje. Heerlijk om te zien hoe iedereen genoot, top!
We steken onze koppen dus lekker in het zand. Zijn druk op zoek naar een lekkere vakantiebestemming, want we willen binnenkort toch ook wel even echt ontspannen in de zon.

Ik hoopte, omdat alles zo goed gaat, dat we ook de sondevoeding van Lizzie konden gaan afbouwen. Samen met de diëtiste hebben we een plan gemaakt en zijn daar enthousiast aan begonnen. Helaas weigert Lizz uit zichzelf te eten, dus dat plan is mislukt. Ik had haar zo graag zonder die lelijke slang in haar neus gezien. Dit zal dus nog wel even tijd nodig hebben. Ik hoop alleen dat ze ooit weer normale eetlust krijgt. Voorlopig blijft het bij een muizehapje komkommer.

Behalve dat we weten dat we binnenkort op vakantie willen (is pas zeker als de foto van 16 mei is gemaakt en de artsen het oké vinden), leven we nog steeds bij de dag. We zien het allemaal wel. Doen lekker rustig aan. We genieten van onze meiden en hopen dat we dit nog heel lang mogen doen!