5 april - Kankersabbatical

"Het is een onduidelijk beeld. Ze zien plekjes en deze zitten zowel links als rechts in de longen. Wel is het beeld stabiel. Zo is een plek die op de vorige scan 1,4cm was nu nog maar 0,7cm. Om wat voor weefsel het gaat is onzeker. Het kunnen resten zijn van de longontsteking, littekens van de operatie of actieve tumoren. Helaas is dit niet uit te zoeken. Momenteel vinden de chirurgen dat opereren geen zin heeft. Het is nu nog te vroeg, net na de stamceltransplantatie..Lizzie is nog niet sterk genoeg voor zo'n zware operatie. Ook een biopt nemen is geen optie. Elk plekje kan wat anders zijn. En ook een biopt nemen brengt risico's met zich mee. Ons voorstel is om voorlopig niet meer te behandelen, Lizzie rust te geven. Over zes weken maken we weer een echo van de buik en een longfoto. Over 3 maanden pas weer een nieuwe CT scan."

Zo ging het gesprek ongeveer met onze oncoloog vanmiddag over de telefoon. Ik heb snel wat aantekingen gemaakt tijdens het gesprek en daar ben ik blij om, want anders zou ik het zelf ook niet meer geloven.
We dachten dat we ons druk maakten om 1 bolletje van 0,5cm. Zou hij weg zijn, of gelijk gebleven of groter geworden zijn? Dat er nu ineens gesproken wordt over plekjes links en rechts in de longen is een enorme verrassing(lees shock). De (meeste?) plekjes waren ook al te zien op de vorige scan. Oke...raar dat we dat toen niet gehoord hebben..Ook een plek die 1,4 cm was? Huh? Dat hadden we toch moeten weten?
Volgende week woensdag zullen we wat uitgebreider om tafel gaan zitten met onze arts om er wat dieper op in te gaan.

Helaas wel weer het besef dat het voorlopig nog steeds niet over is. Weer weken wachten op een vorm van zekerheid. En we waren er zo aan toe. We hadden zo gehoopt nu iets te horen wat een beetje duidelijkheid zou geven. Liefst de woorden dat er niets meer te zien zou zijn...schoon.
Daar heeft ze nu toch een jaar hard voor geknokt? Om op z'n minst te mogen horen dat het niet voor niets is geweest?
Lizzie is teleurgesteld omdat ze niet weten of haar draakjes echt weg zijn, ze vindt het jammer. Wat ze wel heel fijn vindt is dat ze voorlopig niet meer naar het ziekenhuis hoeft...

We zullen moeten schakelen. Even een 'kankersabbatical'. Proberen te genieten van ons gezin. Genieten van een Lizz die op zal knappen, sterker zal worden, weer haartjes zal krijgen en misschien zelfs wel even op vakantie kan. We zullen moeten dealen met de slopende onzekerheid, deze ergens in een dikke kluis parkeren. We zullen onze kop weer diep in het zand steken en net doen of alles koek en ei is.
Ik hoop dat het gaat lukken. Momenteel heb ik er een hard hoofd in. Kan nu alleen maar huilen, schelden en piekeren. Denk je dat je kanker een beetje door hebt..dat je snapt hoe gemeen het is...Nou doe er dan nog maar 100 schepjes bovenop...het kan altijd nog gemener!