Ik wordt wakker en kijk naar een paar smoezelige gordijntjes. Heel langzaam dringt tot me door waar ik ben. Die vreselijke toren F, verdieping 8. Het was geen droom, ik ben er echt en naast me ligt Lizzie. Als alles echt is zal die tumor er ook nog wel zitten....
Lizzie moet op een metabool dieet en al haar urine moet 2 dagen verzameld worden. Aan de hand van de urine kunnen ze zien om welk soort tumor het gaat. Kwaadaardig is 'ie zeker, maar kennelijk heb je nog verschillende varianten. We komen erachter dat we een beetje moeten hopen op een Wilms-tumor. Deze schijnt goed te reageren op chemotherapie en de kans op genezing is groot. De andere variant is grilliger en zou sneller om zich heen slaan.
Belangrijk zijn dus de longfoto's en er wordt opnieuw een echo gemaakt.
De arts verteld ons aan het einde van een lange emotionele dag dat ze er voor 80% zeker van zijn dat we met een Wilms-tumor te maken hebben. De longen van Lizzie zijn schoon en op de echo is een tumor gezien met de grootte van een tennisbal, goed ingekapseld dat wel.
Blij zijn we uiteraard met schone longen, maar moet je nu blij zijn met een tumor die zich in 2 weken al ontwikkeld heeft tot een tennisbal?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten