5 juni - Heftig weekje

We hebben een heftig week achter de rug. De beslissing om afgelopen maandag met Lizzie weer naar huis te gaan was achteraf niet de beste. Als we toen hadden geweten wat voor ellende we mee naar huis kregen, hadden we haar nog lekker een paar nachtjes in het AMC gelaten. Ik zeg lekker, niet omdat het zo fijn is daar, maar omdat we waarschijnlijk daar wat minder zorgen hadden.
Eenmaal thuis werd ze vreselijk misselijk en dinsdag kon ze helemaal niets meer binnenhouden. Overgeven is met zo'n enorme buikwond zeer pijnlijk. We hebben wel medicatie voor de misselijkheid, maar de schrik zat er goed in bij Lizz. Ze heeft vervolgens bijna niets meer gegeten en drinken was ook al minimaal. We zagen onze prinses dus steeds magerder worden. Da's geen leuk gezicht. Sterker nog, dat doet heel veel met je.
Energie had ze ook al niet meer en doordat ze zich zo ellendig voelde was haar humeur ook niet al te best.
Slapen was ook niet echt een succes en zo waren we uiteindelijk echt 24 per dag met Lizz bezig.
De kleine prinses probeerde ook alles uit te kast te halen om haar grote zus wat op te vrolijken, maar ook dat was zonder succes.
Regelmatig stonden we op het punt om Lizz weer naar het AMC te brengen, maar dat is het laatste wat je haar weer aan wilt doen. En als er dan toch weer een hapje brood in gaat denk je al snel...we kijken het wel weer een ochtendje aan.
Nu is het zondag en pas nu kunnen we zeggen dat ze weer een beetje op de 'oude' Lizzie gaat lijken. Ze eet steeds een beetje beter, en je ziet dat ze meer energie krijgt. Haar buik doet nog steeds pijn, maar ze kan zelfs al weer een beetje rennen. Wel voorovergebogen met een arm op haar buik, want rechtop doet nog teveel pijn.

We houden er sterk rekening mee dat ze op korte termijn weer verder moet met de chemokuren, dus ik hoop dat ze tegen die tijd voldoende hersteld is. Woensdagmiddag krijgen we de uitslag en hoogstwaarschijnlijk ook meteen het vervolg van de behandeling te horen. Spannend.